Хэцүү зорчигч
Хотоос хол гаргах чиглэлийн буудал дээр яг л цагтаа ирж,
яг л цагтаа хөдөлдөг автобусаа хүлээж ядан хойшоо, урагшаа хөлхөлдөх хөгшин залуу, тарган туранхай, өндөр нам,
бүдүүн нарийн, таягтай, таяггүй олны дунд зосдуулчихсан юм шиг шаргал үстэй, тэмээнийх шиг харагдуулж
час улаанаар тод будсан унжгар уруултай,
нүүрнийх нь талаас бараг л том хүрээтэй
хар шилийг хамар дээрээ унагаж зүүсэн, бурантаг шиг утастай буйл шиг чихэвчтэй,
үнээний тарлан шиг ялгарч харагдах хүзүүндээ цагдаа нохойн хүзүүвчний дайтай
металь зүүсэн, хавар оройн зутарсан банхарын үс хөөвөр шиг энэ тэндээ зулгарсан ноорхой, цоорхой навсгар хөх жинстэй, хөлөндөө буриад
гутлыг богиносгож тайрсан мэт харагдах углааштай, сайн аживал, эмэгтэй болов уу
гэмээр нэгэн хүн нэг хөлөөрөө газар товшингоо толгойгоо хоёр тийш ээлжлэн
гангуулж байх нь хөгжим сонсож байгаа болов уу гэмээр. Тэр хүн том хар
шилнийхээ дээгүүр олныг ихэд голсон янзтай эрхэмсэгээр харж бүжиглэх мэт хөдөлж байхдаа “Муусайн
монголчууд цагаа барьдаггүй. Автобус нь ч цагтаа ирдэггүй” гэж бувтнангаа уруул
амаа яндан мэт хэлбэр оруулж уушигласан тамхиныхаа утааг агаарт хэлбэр, хэмнэл
гарган хийц үзүүлж боргилуулан найган ганхах нь ихэд содон.
Холын чиглэлийн автобус ч яг л цагтаа ирж буудалдаа зогсоход дасал болж, танил болтлоо зорчсон зорчигчид сурмагаар суудлаа
эзлэхэд гагцхүү нөгөө зосон үст содон
хүн л харин ганцаараа буудал дээр найган ганхсаар. Тэрбээр гэнэт л ухаан орж,
хэвийн болов уу гэлтэй яаран сандран
хөдөлж автобус руу дөхөн очиж, орох хаалганы гишгүүрт нэг хөлөө тавингуутай л хэвийн биш, ший жүжигэн нөгөө л төлөвтэй эргэн
орж, том хар шилний цаанаас нүдээ бүрхэг өдрийн шинийн нэгний сар хэлбэрт оруулан байж, жолоочид хандан их л ихэмсэгээр
“Та нар цагтаа ирдэггүй байж, намайг орхин цагтаа яг хөдлөх гэж байх даа яадаг
юм” гэж ихэд дээрэнгүй байдлаар ууртай өнгөөр уцаарлаж хэлсэн нь жолоочийг бүү хэл, бүх зорчигчийн сэтгэлийг
сэрт хийлгэв.
Зорчигч бүрийн сэтгэлийг тийнхүү сэрт хийлгэсэн Зосон
үстийн уг чанарыг барив уу гэлтэй эзнийхээ энгэрт наалдан, байгаа, байхгүй нь
мэдэгдэхгүй шахуу явдаг, шинэ цасан дээр унасан нүүрсний хэлтэрхий шиг нүднээс
нь бусад нь сэгсгэр үс л харагддаг хэнз хурга шиг сагсгар цагаан хав хүртэл бас
сэртхийн “хав, хав, хав” гэж хоёр гурав дуугарав.
Жолооч дотроо уугиж байгаа дургүйцлээ барьж ядан байвч
бичлэгийн камер луугаа нэг харсхийснээ ихийг санав бололтой “Та явах бол орно
уу” гэж уриалгахнаар эмэгтэйд хэлэхэд,
тэрбээр хамар дээрээ унасан хар шилээ баруун гарын эрхий, долоовор хуруугаараа
ихэд чамирхахсан байдлаар барьж ядан засаж байгаа мэт дүр үзүүлж, зосон шаргал үсээ
сурмаг байдлаар хоёр тийшээ сэхсэлзүүлэн автобусанд орж, суудлаа сонгож байгаа болов
уу гэлтэй түр зогс хийснээ шууд л нэг
залууг онилж харав бололтой түүн руу
чиглэн довтолж байгаа юм шиг хэд алхан бараг л унах шахан налж ирэхэд нь хөөрхий залуу муурнаас зугтаж байгаа хулгана
лугаа год үсрэн холдож өгөв. Зосон үст ийнхүү суудал олж суунгуутай уг залууд “Баярлалаа”
ч гэж хэлсэнгүй, харин бүр эсрэгээрээ түүнийг буруутгасан янзтайгаар “Чи ээжгүй юу, чи эгчгүй юу” гэж загнахад нь
зорчигчид түүний энэ үглээг нь ихэд буруутган дургүйцлийн харцаар бүгд л нэг
зэрэг шахуу түүн рүү харав. Нөгөө сагсгар цагаан хүртэл харцаа ширүүсгэн харж
байв.
Нөгөө эмэгтэй суудалдаа тухлах ч завгүй утсаараа шууд л “За, автобусанд суучихлаа” гэж
эхлэн, цааш нь, ойрын хэдэн өдөр, шөнө өөрт тохиолдсон бүхнээ “илэн далангүй, нээлттэй
байх” гэдгийг хэтрүүлж буруу ухаарсан бололтой ёстой жинхэнэ илэн далангүйгээр,
уулын амны нэг энгэрээс нөгөө энгэрт бэлчиж яваа мал сүрэгтээ чимээ өгч маллаж байгаа
шиг чангаар хашгирч жинхэнэ нээлттэй,
задгай ярьж гарав. Түүний энэ хашгирааныг
тэсэн явж цаашид чадахгүй болсноо мэдсэн бололтой нэгэн бадриун эр түүнд хандан
“Нийтийн автобусанд ингэж чангаар битгий
ярь” гээд хэлчихэв. Тэгтэл юу болсон
гээч.
Зосон үст нөгөө бадриун эрийг үгэн бөмбөгөөр ёстой аймаар бөмбөгдөж өгөв.
Тэрбээр “хүний эрх, миний эрх чөлөө” гэж
чангаар хэлж эхэлснээ, цааш нь
түүний үнэр танир, ахуй соёл, харагдах
байдлыг нь хүртэл буруутган сонсомгүй элдэв үгийг нэгэн амьсгаагаар урсган хашгирч гарснаа, уур уцааран нь оргилдоо
хүрэн тэсрэх тэр эгшиндээ хормой хотын хараалын орос үгийг америкийнхтай хольж хутган байж бүүр хэд хэд
удаа түүнд удаан хэлэв. Эцэст нь, тэрээр бүүр суудлаасаа босож байгаад үгээр ч дүрслэн буулгаж болмооргүй үйлдэл, дүр
авирыг түүнд бас үзүүлэв. Бадриун эр Зосон үстийн энэ түрэмгий авирт бүүр шоконд
орж, хий дэмий л гар хуруугаа эв хавгүй хөдөлгөн цонхоор харсан дүр эсгэн таг чимээгүй
болж гөлийн суух. Бадриун эрийг Зосон
үстээр ийнхүү үгээр балбуулж байхыг харж, сонсож, гэрч болсон зорчигчид одоо түүнд өмнөх шигээ
дургүйцлийн харц шийдэх бүү хэл түүнтэй харц тулгарахгүй байхыг хичээн зарим нь залбирч байгаа
мэт нүдээ тас аниж, үлдсэн нь бадриун
эрээс суралцав уу гэлтэй байгаль орчноо харж яваа дүртэйгээр цонх луу л хараагаа
чиглүүлэн явах. Энэ бүх дарамтыг мэдэрсэн юм болов уу гэлтэй нөгөө сагсгар
цагаан хав хүртэл эзнийхээ энгэрт биш харин суга руу толгойгоо хийн нугжаан нуугдсан байв.
Холыг зорьсон автобусны энэ эвгүй байдал, тэр сонсомгүй чимээ
харин Зосон үст “Нэгж дуусаж байна, над руу залга” гэж хэлэхтэй хамт замхарч
алга болоход зорчигч бүр л дотроо ихэд баярлаж, түүний нүдийг хариулан байж бие
биедээ таатай байдлаа илэрхийлж суутал нөгөө
эмэгтэй монгол хошин шог бололтой бичлэгийг тавьж, түүнийгээ чихэвчгүй, чангаар
сонсож эхлэв. Тэрбээр тэр бичлэгийн жирийн нэгэн үзэгч, сонсогч биш бололтой.
Тэр бүр бичлэгийн жүжигчнийг дуурайн,
дуулахад нь чангаар дуулж, инээхэд нь хамт инээж, уйлахад мөн л тэгэж уйлж,
хашгирахад нь хүртэл чангаар хашгирч түүндээ бүр орж байв. Энэ нь түүнд аятай
ч, зорчигчид бол нэн хэцүү байсан боловч бүгд л “Бадриун эрд сая юу тохиолдсныг
мэдэх” тул дургүйцлээ дээд цэгтээ тулган барьж ядан явцгаана. Төдий л удалгүй харин Зосон үст жолоочид хандан “Утасны цэнэг дуусаж байна.
Утсаа цэнэглэмээр байна” гэхэд нь
тэрбээр харин эр хүн шиг эр зориг гарган “Үгүй”
гэж шууд хэлснээр энэ байдал
тэгэсхийгээд өндөрлөв. Жолоочийн энэ
сайн үйлсэд зорчигч бүхэн талархаж,
баярласнаа Зосон үстийн нүдийг хариулж
байгаад дохионы хэлээр толиор нь дамжуулж илэрхийлж байв. Сагсгар цагаан хүртэл
эзнийхээ суганаас суга үсрэн гарч баяр баясал тээсэн харцтай нүдээ бөлтгөнүүлэн бүүр соотолзон зогсож байсан
гээд бод доо.
Ийнхүү Зосон үстийн утас, бичлэгээр тарьсан дуу чимээ,
ший жүжиг ийнхүү өндөрлөж холыг зорьсон автобусны байдал хэвийн болж эхлэхэд
зорчигч бүрийн сэтгэл нэг тэнийж уншдаг нь унших гэж, унтдаг нь унтах гэж,
эргэцүүлдэг нь эргэцүүлэх гэж тухлаж ядна. Энэ тухтай байдлыг мэдэрсэн гэмээр сагсгар
цагаан хав хүртэл эзний энгэрт эрхэлж ядна.
Тэдний ядан
тухласан энэ байдлыг гэтэл “өндрөөс
дусаж байгаа дусаалынх шиг “тас няс, няс
тас, тас няс” гэсэн ер бусын чимээ эвдэв. Бас юу вэ?, Юун дусаал вэ?
Энэ мэтээр
дургүйцэж зорчигч бүр л тэр дуу
чимээний учрыг олох гэж дор дороо эрэлхийлэв. Жолоочийн бүхээгийн яг ард сууж
авсан нэгэн өндийж байгаад түүнд хандан “Энэ хавьд дусаал дусаад байна аа” гэж
байх нь сонсогдоно. Жолооч хариуд нь “Дусаал
дусаах бороо орох бүү хэл, нүдэнд ч торох ч үүл алга” гэж хариулсанд тэд бүгд л
яах учраа олж ядан байснаа энэ талаар элдэв таамаг дэвшүүлж бараг л хэлэлцүүлэг
шахуу өргөн яриа өрнүүлэв. Гэтэл Зосон
үстийн харалдаа сууж авсан нэгэн охин юу хэлэхээ эвлүүлж ядсан янзтайгаар
суудлаасаа жаахан эргэж хажуулдангаа
эрүүгээ түүний зүг дохиход бүх зорчигч
“Жалир жалир, жалир жалир, пүс, тас няс,няс тас, тас няс” гэсэн өнөөх
танил чимээг түүний хавиас гарч байгааг олж мэдэв. Зосон үстийг тэмээнийх шиг харагдуулж будсан
уруул, эрүү, ам, хэлээ оролцуулж байгаад “Жалир, жалир, жалир жалир,пүс” гэж дуу
гаргасны хойх нь л тэндээс “тас няс, няс тас, тас няс” гэсэн тэр чимээг гарч
байв. “Тэр бохь зажиглаж байгаа юм байна”
гэж тээр тэнд сууж яваа нэг нь тэсэлгүй хэлснээ бадриун эрд саяхан юу тохиолдсныг
санаж ихэд айсан бололтой, юуг ч хэлээгүй хүний дүрд маш хурдан хувиран цонх
ширтэв. Бусад нь бас л иймэрхүү төлөвт хурдан
орж харагдана.
“Жалир жалир, жалир жалир, пүс, тас няс, няс тас, тас няс”. Ийм нэгэн хэвийн хэмнэлтэй
чимээг удаан сонсож суух нь “Толгойны
орой дээр нь өндрөөс усыг нэгэн тодорхой хэмнэлтэйгээр дусааж хүний тэвчээрийг
барьж тамлан зовоодогтой” бараг л адилсах шахуу тийн их төвөгтэй байдаг аж. Ийм л нэгэн хэмнэлтэй тийм
л нэг хэцүү зовлонг зорчигчид ч нилээн тэвчив, автобус ч нилээд давхив. Удаан
үргэлжилсэн “Жалир жалир, жалир жалир, пүс, тас няс, няс тас, тас няс” гэх нэг хэмнэлтэй, ер бусын хүйтэн энэ дуу
чимээнд хөгшдийнх нь даралт ихсэв. Залуусынх нь уур огшив. Сагсгар
цагааны моолин хар нүдний харц хүртэл ширүүн болж өөрчлөгдөв. Тэвчихэд хязгаар
байдаг бололтой.
Ийнхүү тэдний тэвчээр хязгаараа давах шахсан тэрхүү
торгон агшин дээр уг хэмнэлдээ бүүр орчихсон суусан Зосон үст суудлаасаа гэнэт босон
харайж буух янзтай хаалга руу чиглэн довтлоход ашгүй тэрхүү чимээний хэмнэл
бага ч болов ч алдагдсанд хүн бүрийн тээсэн тэр зовлон их л нимгэрэх шиг болов. Тэрбээр буух
хаалга чиглэн довтлохдоо бас л нөгөө л
“Жалир жалир, жалир жалир, пүс, тас няс, няс тас, тас няс” чимээтэйгээ л байж урд
нь явсан нэгний толгой руу дэлсэж, нөгөөгийнх нь нуруу руу чичлэн харагдах. Зосон
үст нэг хөлөө газар тавингуутай л гэнэт ахиад л хэвийн биш, хий ший жүжигэн
төлөвтэй эргэн хурдан орон, нөгөө л том
хар шилнийхээ цаанаас нүдээ хавирган сар шиг болгон духаараа харж байгаа мэт
болсноо “Муусайн монголчууд соёлгүй.
Буулгах буудлаа ч зарладаггүй” гэхчилэн үглэж эхлэхэд жолооч бас л уриалгахнаар
“Та буух уу” гэж хэлэн хаалгыг алгуур хаахад тэрбээр бүр нэг хөлөө хавчуулан
ширэгдэх дөхөв.
Зосон Үстийг тийнхүү ший жүжиг болон буухад зорчигчид
холын аяны хэвийн хэмнэлдээ орж унших нь уншихаар, унтах нь унтахаар,
эргэцүүлэх нь эргэцүүлэхээр тухлана. Тэднийг тээсэн холыг зорьсон автобус ч бас
хэдэн тонн ачаагаар хөнгөрсөн мэт салхи татуулан хүнгэнэн довтолно.
Гагцхүү дотор талын толиндоо Зосон үстийн үйл бүрийг ажиглан
явсан жолооч л харин түүний хэцүүхэн авир, араншинг олон жилийн турш харсан,
уулзсан бум түмэн хэрсүү зорчигчдийнхтой харьцуулж, үснийх нь төрмөл биш зосон
шаргалыг нь монгол хүний өнгө зүсэнд нийцсэн арга билгийн хар өнгөөр болгож,
хамар дээр нь тохогдсон том хар шилийг дорны
хүний нүүр,хацар, дух, нүдний хэлбэрт алтан харьцаагаар зохицсон эх дүрсэн байлгаж,
улаанаар тод будсан уруулыг нь тал нутгийн хүний хонин бор нүдний өнгө, нүүрний
хэлбэрт уусган өнгөлж, бурантаг шиг урт утастай атлаа огт хэрэглэгдэхгүй шахуу
чихэвчийг нь холын аянд нийцсэн чимээ дарагч болгож, уранхай цоорхой ноорхой навсгар жинсийг нь урт замын
аянд нийцсэн ухаалаг өмдөөр сольж, тайрчихсан буриад гутал шиг углаашийг нь аян
замын уртад хөлийг нь хамгаалж, улийг нь амраах гутлаар сольж түүнийг ийнхүү хэрсүү
нэгэн болгон тархиндаа хувирган, толиндоо харин хэцүү зорчигчийн буусан буудлын
хав ойрыг гүйлгэн харангаа түүнийг тэнд харийн
соёлын хэмнэлд автаж өвчтэй хүн шиг салганаж, согтуу хүн шиг найган ганхан элдвээр бас л хий
ший жүжиг тавин яваагаар биш харин алсын өндөр уулсыг тэмээний харцаар тэнэгэр
харж, урд дахь замаа загварын тайз лугаа бодон цээж өргөн, өвдөг эгцлэн, хөнгөн, хээнцгэрхэн тогоруун алхаагаар
алхангаа “Муусайн монголчууд” гэж үглэх
бус “Муу монгол минь” гэж хэрсүүжсэн
бодолтой яваагаар хоромд буулган харснаа хоромхонд орхиж, “Ээ дээ, хүний араншин аа, хүний амьдрал аа,
хүмүн заяа аа...” гэж өөртөө шивнэн, уртаа нэг санаа алдснаа урдах замаа ширтэн
улам л урагшлан довтлоход уулс дэргэдүүр урсаж өнгөрнө.
Ц.Лувсандорж
2019 оны 8 дугаар сарын 12-ны өдөр